Rawicz – miejsce spotkań trzech stolic

Quizzowo - Own work, [CC0 1.0 DEED (https://creativecommons.org/publicdomain/zero/1.0/deed.en)] , via Wikimedia Commons

Znajduj się w samym środku trzech niesamowitych stolic. Zwiedzaj Berlin, Pragę i Warszawę z Rawiczem jako swoim bazowym punktem!

REKLAMA

wiadomości

miasto

na sygnale

komunikacja

kultura

zdrowie

nieruchomości

biznes

Tego szukamy w Rawiczu

Przekonaj się, co kryje się pod najczęściej wyszukiwanymi frazami internautów, takimi jak: Rawicz pogoda, Rawicz praca, Rawicz, Rawicz24, kino Rawicz, prawdziwy Rawicz.

Jeśli jesteś osobą, która chce dowiedzieć się czegoś więcej o Rawiczu, tutaj możesz przeczytać kilka słów o jego historii.

Miasto Rawicz zostało założone w 1638 r. na tzw. surowym korzeniu na ziemiach wsi Sierakowo, która była znana od 1310 r. i należała do oboźnego koronnego, kasztelana gnieźnieńskiego Adama Olbrachta Przyjemskiego. Nazwa i herb miasta wywodzą się od godła rodowego Przyjemskich. Przywilej lokacyjny nadany został przez króla Władysława IV, a lokacja opierała się na prawie magdeburskim. Osadę zasiedlili protestanccy uchodźcy, głównie rzemieślnicy ze Śląska i Czech, którzy przybyli w okresie wojny trzydziestoletniej. Przez wiele stuleci dominującą grupą mieszkańców byli Niemcy wyznania ewangelickiego, podczas gdy katolicy stanowili mniejszość, obok społeczności żydowskiej.

Pierwszym właścicielem Rawicza po Adamie Przyjemskim był Mikołaj Aleksander Kostka wraz z żoną Zofią Przyjemską w latach 1646-1653. Kolejnymi właścicielami byli Jan z Bnina Opaliński (1660-1684), Stanisław Kretkowski (1701-1704), Jan Kazimierz Sapieha (1705-1730), Katarzyna Sapieha (1737-1771) i Jan Nepomucen Mycielski (1771-1793). W 1642 roku w Rawiczu powstało Bractwo Kurkowe, a w 1704-1705 król Szwecji Karol XII przebywał w mieście. W 1707 r. miasto zostało zniszczone przez pożar, a w 1793 r. król pruski Fryderyk Wilhelm II odwiedził Rawicz.

W drugiej połowie XVIII w. Rawicz był jednym z największych miast w Wielkopolsce, zajmując drugie miejsce pod względem liczby mieszkańców, zaraz po Poznaniu. W XVII w. w Rawiczu istniało 25 cechów rzemieślniczych, z największymi skupiskami sukienników, szewców, płócienników i młynarzy. Miasto rozwijało handel suknem i mąką, stając się do XIX wieku ważnym ośrodkiem sukienniczym z eksportem do Rosji i Prus.

Jednakże po 1815 r. produkcja sukna załamała się z powodu wprowadzenia wysokich ceł importowych. Na przedmieściach Rawicza do końca XIX w. istniało kilkadziesiąt wiatraków. Od 1793 r. miasto znalazło się pod zaborem pruskim, a w latach 1807–1815 w Księstwie Warszawskim. W 1819 r. w budynkach klasztoru Reformatów założono więzienie, znane jako Dom Kary i Poprawy. W drugiej połowie XIX wieku zanotowano rozwój przemysłu, w tym tytoniowego, drzewnego, spożywczego, fabryk cygar, tabaki, browarów, młynów parowych, mleczarni oraz roszarni lnu. W latach 1840-1850 miejsce wałów obronnych zostało przekształcone w planty i park.

Od 1856 r. Rawicz był połączony koleją z Poznaniem i Wrocławiem, a od 1898 r. także z Kobylinem i Legnicą poprzez Liegnitz-Rawitscher Eisenbahn (obecnie nieistniejąca linia kolejowa).

W 1919 r. trwały starcia o Rawicz w czasie Powstania Wielkopolskiego. Miasto zostało włączone do Polski zgodnie z postanowieniami Traktatu Wersalskiego, a 17 stycznia 1920 r. przeszło pod polską administrację. W okresie międzywojennym Rawicz rozwijał się jako ośrodek handlowo-usługowy i garnizonowy. W mieście istniały koszary 55. wielkopolskiego pułku piechoty, a w latach 1925-1939 funkcjonował Korpus Kadetów nr 3/2. Przez cały ten okres istniał Komisariat Straży Celnej, a później Straży Granicznej. Na południe i południowy zachód od granic miasta do 1939 r. przebiegała linia polsko-niemieckiej granicy państwowej. Rawicz był również miejscem działalności Seminarium Nauczycielskiego Męskiego im. Stanisława Staszica (zlikwidowanego w 1935 r.) oraz Gimnazjum Państwowego.

We wrześniu 1939 r. miały miejsce walki obronne, a 5 września Niemcy ostatecznie zajęli miasto. W okresie okupacji niemieckiej (1939-1945) Rawicz został wcielony do III Rzeszy. W mieście funkcjonowało ciężkie więzienie, z filią w klasztorze franciszkanów w Karolinkach, gdzie przeprowadzano egzekucje polskich więźniów. W latach 1943-1943 istniał także obóz pracy przymusowej dla Żydów z Polski, Niemiec, Czechosłowacji, Rumunii i Węgier. Miasto zostało wyzwolone 22 stycznia 1945 r., jednak wówczas doszło do pożaru kościoła poklasztornego franciszkanów-reformatów.

W okresie 1945-1956 działało ciężkie więzienie polityczne – Centralne Więzienie Rawicz, w którym osadzono ponad 19 tysięcy skazanych. Około 150 więźniów politycznych zostało zabitych lub poddanych torturom. Wśród osadzonych byli m.in.: Władysław Bartoszewski, Stanisław Skalski, Kazimierz Moczarski, a w 1950 r. zmarł w więzieniu Kazimierz Pużak – jeden z przywódców Polski Podziemnej, przewodniczący Rady Jedności Narodowej, skazany w „procesie szesnastu” w Moskwie. W 1973 r. miasto Sarnową zostało włączone do Rawicza, stając się jego dzielnicą peryferyjną. Rawicz był siedzibą powiatu rawickiego w latach 1886-1975 i ponownie od 1999 r. W 1990 r. odbyły się pierwsze demokratyczne wybory do władz samorządowych.